بین‌المللی

مذاکرهٔ غیرمستقیم دربارهٔ اجرای طرح ترامپ برای غزه که امروز در «شرم‌الشیخِ» مصر آغاز می‌شود، با وجود دشواری‌هایش، یک برگ برنده دارد: هیچ‌یک از طرف‌های اسرائیلی یا فلسطینی نمی‌خواهند مسئول شکست قلمداد شوند. دلیل آن روشن است: کسی نمی‌خواهد خشم دونالد ترامپ را برانگیزد، رئیس‌جمهوری که شخصاً در این طرح سرمایه گذاری کرده و نمی‌خواهد در تصویر «میانجی صلح» خود لکه‌ای ببیند.

جنبش‌های نسل Z نمایانگر دگرگونی نسلی در عرصه سیاست و اجتماع جهانی هستند. نسلی که با تلفیق فعالیت‌های خیابانی و دیجیتال، به دنبال شفافیت، عدالت و اصلاحات بنیادی ترقیخواهانه در کشورهایی از آسیا تا آفریقا می باشند.

هشتاد سال گذشته است. به این دهه‌ها نگاه می‌کنیم و پیشرفت‌های عظیم در حاکمیت جهانی را می‌بینیم؛ با وجود فجایع، می‌توانیم بگوییم که پیشرفت داشته‌ایم، اما همچنین احساس می‌کنیم که این پیشرفت‌ها در خطر است. چه کسانی نقشه‌های جهان آینده را ترسیم خواهند کرد؟ ما می‌خواهیم باور کنیم که این کار را کسانی انجام نخواهند داد که حمله می‌کنند، بی‌اعتقاد هستند و نهادهای چندجانبه را تضعیف می‌کنند، کسانی که ضعیف‌ترین‌ها را تحقیر می‌کنند. ما می‌خواهیم باور کنیم که همه مردم زمین با هم، نماینده این مجمع، مسیرهای نهایی را برای داشتن آینده‌ای نه تنها ممکن و پایدار، بلکه شایسته و محترم برای همه افراد ترسیم خواهند کرد.

روزگاری رئیس‌جمهور ایالات متحده را «رهبر دنیای آزاد» می‌نامیدند. سراسر جهان با دقت سخنرانی سالانه او در مجمع عمومی سازمان ملل را مو به مو می‌خواند تا مواضع قدرت اول جهانی را بشناسد. آن دوران به پایان رسیده است: امروز مردم سخنرانی دونالد ترامپ را همانند اجرای نمایش خنده دار تک نفره ای دنبال می‌کنند، برای نمایش و جوک هایش.

سیاست خارجی ارزشی جمهوری اسلامی و تقویت توان نیابتی در منطقه، از جمله حمایت‌هایی که به گروه‌هایی مانند حشد الشعبی در عراق، حزب‌الله در لبنان، حوثی‌ها در یمن و حماس در غزه و نیز حمایت از دولت سوریه صورت گرفت، به‌عنوان ابزاری برای مقابله با نفوذ رقبای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تبیین شده است. در برابر دولتِ راست‌گرای اسرائیل (به‌ویژه در دورهٔ بنیامین نتانیاهو) و اقدامات نظامی و امنیتیِ آن، برخی از پروژه‌های منطقه‌ای مقاومت تضعیف یا با موانع جدی مواجه شده‌اند.

اقدام به شناسایی توسط این کشور ها، در پی شناسایی دولت فلسطین توسط اکثریت کشورهای عضو سازمان ملل،  امید هرچند شکننده‌ای را زنده می کند.  اما تداوم این امید تنها با عبور از نمادها و حرکت به سمت اقدامات واقعی ممکن است. ابتکار عمل مشترک به‌رسمیت شناختن دولت فلسطین با مخالفت شدید ایالات متحده آمریکا و اسرائیل روبروست. بدون تعهد قوی واشنگتن، هر پیشرفت دیپلماتیک محدود خواهد بود.

طبق این سند، «هرگونه تجاوز به هر یک از دو کشور، تجاوز به هر دو کشور تلقی خواهد شد.» و اگرچه این سند به طور خاص به توانایی تسلیحات هسته‌ای پاکستان اشاره نمی‌کند، اما یک «مقام ارشد سعودی» وقتی در مورد آن سؤال شد، بدون هیچ ابهامی اظهار داشت: «این یک توافق دفاعی جامع است که تمام توانایی‌های نظامی را پوشش می‌دهد.»

تظاهرات در شهرهای بزرگ مانند پاریس، لیون، مارسی، رن و نانت و در مجموع در ۲۴۰ شهر، با اعتصابات حمل‌ونقل، مسدودسازی خیابان‌ها و تجمعات گسترده همراه بود و توسط ائتلاف اتحادیه‌های کارگری سازمان‌دهی شد. همان ائتلاف هشت‌گانهٔ سندیکاها که بیش از دو سال پیش مبارزه علیه افزایش سن قانونی بازنشستگی به ۶۴ سال را هدایت کرده بود، بار دیگر در صحنه حضور دارد.

واکنش کشورهای خلیج نشان می‌دهد که آن‌ها از هژمونی اسرائیل که فراتر از حد تصورشان است، بیمناک شده‌اند؛ هژمونی‌ای که پیش‌تر برای‌شان قابل پذیرش بود، در منطقه‌ای که بی‌ثباتی بر آن سایه افکنده است. اگر اسرائیل خودسرانه در خاک آن‌ها عملیات انجام دهد، پیامدهایش ــ به‌ویژه در میان افکاراهالی سه کشور که طرفدار فلسطین اند ــ در واقع اقتدار و مشروعیت حکومت های این سه کشور را به خطر می‌اندازد.

کشته ها، مجروحان و خسارات زلزله در شرق افغانستان، هر دم بیشتر گزارش می شود. بنا برآخرین آمار مقامات طالبان و رسانه‌های بین‌المللی دست‌کم ۲۲۰۰–۲۲۰۵ انسان جان‌باخته و حدود ۳۶۴۰–۴۰۰۰ نفر زخمی شمرده شده است. تخریب در برخی نقاط کنر تا ۹۸٪ ساختمان‌ها گزارش شده است. هزاران خانه ویران یا آسیب ‌دیده‌اند. آسیب ها در ولایت کنر (به‌ویژه ولسوالی نُرگل؛ روستاهای مزار دره، لولم و…)، و نیز ننگرهار (جلال‌آباد، درۀ نور). همچنین در لغمان، نورستان و تا حدی پنجشیر گزارش شده است.

پیام اصلی آن است که جهان لزوماً حول محور دونالد ترامپ نمی‌چرخد. پکن خود را -بی شک بنحوی اغراق‌آمیز- به‌عنوان رهبر جهان غیرغربی معرفی می‌کند. شی جین‌پینگ به‌خوبی از تاثیر رفتار خشن رئیس‌جمهور آمریکا در روابط بین‌المللی بهره می‌برد؛ جهانی که در آن نه دوست معنا دارد و نه دشمن، بلکه تنها منافع تعیین‌کننده است.

تهدید اصلی این است که ایروان داوطلبانه موافقت می کند که به ابزاری برای بازی دیگران تبدیل شود که در آن منافع ملی قربانی می شود. «راه ترامپ» در آینده ارمنستان را به سمت رفاه سوق نمی دهد و کشور را به کریدوری تبدیل می کند که محموله های دیگران، سرمایه دیگران و منافع دیگران در آن حرکت می کند و ارامنه فقط نقش تماشاگر باقی می مانند و همچنان به بخشی از سود امیدوار هستند.

سازمان ملل بار دیگر هشدار داده است که کودکان غزه وارد سومین سال بدون مدرسه می‌شوند و بسیاری از آنان به دلیل سوءتغذیه «قدرت زنده ماندن» ندارند. فیلیپ لازارینی، رئیس آنروا، این بحران را «قحطی ساختگی» خواند و تأکید کرد که اسرائیل غذا را به سلاح جنگی تبدیل کرده است.

این تحرکات نظامی را نمی‌توان صرفاً در چارچوب روابط دو‌جانبه واشنگتن و کاراکاس تحلیل کرد. این بخشی از راهبرد هژمونیک ایالات متحده در آمریکای لاتین است که می‌کوشد محدوده نفوذ چین را محدود کند، تسلط بر منابع انرژی ونزوئلا را حفظ کند و همزمان زمینه‌های تغییر رژیم را فراهم سازد.

با توجه به جایگاه شما به‌عنوان رئیس زیر مجموعه کمیته حقوق بشر، با کمال احترام از شما درخواست می‌کنم.
پرونده شریفه محمدی را فوراً در کمیته خود مطرح کرده و در تعاملات خود با نهادهای اتحادیه اروپا انرا برجسته سازید.
اتحادیه اروپا و کشورهای عضو آن را ترغیب کنید تا فشار دیپلماتیک فوری و قوی بر مقامات ایرانی برای توقف این اعدام وارد کنند.
همبستگی خود را با فعالان کارگری و مدافعان حقوق بشر در ایران که همچنان با خطرات جدی ناشی از سرکوب فزاینده مواجه‌اند، ابراز نمایید.

تحت چنین شرایطی است که شکاف بین دولت حاکم و روندهای امورداخلی و بین المللی بیش از پیش تشدید شده و احتمالا باید در انتظارپس لرزه‌های اعتراضات و اعتصاب گسترده روز یکشنبه در عرصه‌های گوناگون داخلی و در منطقه و جهان باشیم.

این روند می‌تواند اسرائیل را به منطقه نزدیک‌تر کند، زیرا باکو و تل‌آویو روابط امنیتی خود را حفظ می‌کنند و این امر موقعیت ایران را در منطقه بیش از پیش تضعیف می‌کند؛ اسرائیل در حال حاضر روابط نظامی خود را با آذربایجان تقویت کرده و سلاح و امکانات اطلاعاتی در اختیار آن قرار می‌دهد؛ این رابطه استراتژیک هم در مقابل ایران عمل می‌کند و هم موقعیت بلوک غرب را در منطقه تقویت می‌کند.

پیش‌گفتار: مری رابینسون، رئیس‌جمهور پیشین ایرلند و کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، و هلن کلارک، نخست‌وزیر پیشین نیوزیلند و مدیر برنامهٔ توسعهٔ ملل متحد (UNDP)، در خلال روزهای ۹ تا ۱۲ اوت ۲۰۲۵ از مصر بازدید کردند تا برای اقدامات فوری جهت پایان دادن به قحطی عمدی و فاجعهٔ بشردوستانه در غزه تلاش کنند. آن‌ها از العریش و گذرگاه مرزی رفح بازدید کرده و در قاهره با مقامات مصری دیدار کردند. آن‌ها مستقیماً با کارگران شاغل در فعالیتهای بشردوستانه، جامعهٔ مدنی فلسطین، دیپلمات‌های ارشد و رهبران سیاسی مصر دربارهٔ بحران فزایندهٔ غزه و اقدامات ضروری برای حل آن گفتگو کردند.

آنچه ما در غزه دیده‌ایم، آنچه همچنان در غزه می‌بینیم، نابودی یک جامعه دو میلیون نفری است. هر جنبه‌ای از تمدن مدرن، و همچنین ابتدایی‌ترین چیزهایی که حتی برای وضعیت معیشت اولیه برای یک جامعه انسانی لازم است، توسط ارتش اسرائیل در غزه عمداً و تقریباً به طور کامل نابود شده است. و اکنون ما، از طریق ترکیبی از گرسنگی، بیماری و قتل، شاهد مرگ تدریجی اما شتابنده جمعی مردمی هستیم که زمانی در آنجا زندگی می‌کردند.

حزب خلق فلسطین به‌شدت تصمیمات دولت اشغالگر و تروریستی اسرائیل را برای گسترش کامل و تثبیت اشغال نوار غزه، و کوچ اجباری نزدیک به یک میلیون فلسطینی از شهر غزه و شمال این نوار با توسل به زور نظامی، محکوم کرد.

این حزب در بیانیه‌ای که امروز، جمعه، صادر شد اعلام کرد این تصمیمات جنایت جنگی دیگری در چارچوب جنگ نظام‌مند و آشکار علیه مردم ماست که هدف آن بیرون راندن آنان از سرزمین‌شان و نابودی کامل آرمان ملی‌شان است.

صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) اعلام کرد که کودکان در غزه با «نرخی بی‌سابقه» جان خود را از دست می‌دهند و هشدار داد که جامعه جهانی باید برای جلوگیری از مرگ گسترده کودکان، فوراً اقدام کند.
تد شیبان، معاون اجرایی یونیسف، در نشست خبری پس از بازگشت از سفر به خاورمیانه گفت: امروز می‌خواهم توجهات را بر غزه متمرکز کنم، چون رنج و درد در آنجا شدیدتر از هر جای دیگر است و کودکان با نرخی بی‌سابقه‌ای جان خود را از دست می‌دهند

در یکی از معدود گفتگوهایی که اندکی پرده از واقعیت برداشت — در پادکست پاتریک بت‌دیوید که در میان محافل راست‌گرای یوتیوب و رسانه‌های موسوم به «آلترناتیو» محبوب است — پهلوی اعتراف کرد که تنها می‌تواند بازگشت به ایران را به‌صورت «پاره‌وقت» تصور کند، چراکه زندگی اجتماعی و تعهدات شخصی‌اش در ایالات متحده استوار است؛ همان‌جایی که بیشتر عمرش را در آن گذرانده

مای ساتو تأکید کرد: «این بازگرداندن‌ دسته‌جمعی، نقض قوانین بین‌المللی بوده و افراد آسیب‌پذیر، از جمله زنان، کودکان و اقلیت‌ها را در معرض خطر شدید پیگرد و خشونت قرار می‌دهد».

آیمَن عوده نماد اقلیت عرب و صدای عدالت‌طلبی در نظامی‌ست که روزبه‌روز به سمت استبداد امنیتی و قوم‌محور رانده می‌شود. روندی که اکنون برای حذف او آغاز شده، زنگ خطری برای باقی‌مانده دموکراسی در اسرائیل است—و برای جامعه جهانی، آزمونی دیگر در دفاع از آزادی بیان و حقوق اقلیت‌ها.

من تحلیل بیشتر در مورد کشورهای «آستانه» را متوقف می‌کنم. برخی از آنها مدت‌هاست که در موقعیت «آستانه» قرار دارند، گاهی اوقات برای چندین دهه. یک توهم خاص وجود داشت که تکثیر سلاح‌های هسته‌ای در جهان، اگر کاملاً متوقف نشده باشد، حداقل بسیار بسیار کند شده است؛ اما حمله اسرائیل به ایران نه تنها ایران، بلکه بسیاری از کشورهای در«آستانه» دیگر را به این فکر انداخت: آیا وقت آن رسیده است که از سایه‌ها بیرون بیاییم و به عضوی تمام عیار از «کلوپ هسته‌ای» تبدیل شویم؟

حمله اسرائیل به ایران، تشدیدی خطرناک و نقضی جدی از حقوق بین‌الملل است که نمی‌توان آن را با ادعای دفاع از خود توجیه کرد. شورای امنیت سازمان ملل باید هر چه سریع‌تر تشکیل جلسه‌ای فوق‌العاده برگزار کند تا این حمله را محکوم نماید. همه طرف‌ها باید فوراً از تنش‌زایی بیشتر خودداری کرده و از انجام حملات بیشتر پرهیز کنند، تا از مردم غیرنظامی در ایران و اسرائیل نیز محافظت شود

اساس پشتوانه ی اسرائیل تفاهمی است که این کشور با امریکا دارد. امریکا میلیاردها دلار پول و اسلحه به اسرائیل میدهد وحفاظ دیپلماتیک اسرائیل است و دست اسرائیل را در ارتکاب به جنایات فراوان باز میگذارد. در مقابل انتظار امریکا اینست که اسرائیل اهداف استراتژیک امریکا – در خاورمیانه –را در نظر داشته باشد. بسیاری جنایات اسرائیل در خط اهداف امریکاست.

یکی از بازتاب های مهم این انزوا، کمانه کردن آن در داخل اسرائیل و تقویت گرایش‌های ضدحاکمیت راست‌های افراطی و دفاع از صلح خوهدبود. در اروپا نیز بازتاب آن بویژه در دولت انگلستان و فرانسه که از متحدین دیرین دولت اسرائیل بوده اند نیز قابل توجه است.

در اقدامی بی‌سابقه و در پاسخ به شرایط فاجعه‌بار انسانی در نوار غزه، ائتلافی متشکل از بیش از ۴۰۰ سازمان از ۵۰ کشور جهان، راهپیمایی بزرگی با عنوان «راهپیمایی جهانی به سوی غزه» را آغاز کرده‌اند. این حرکت اعتراضی که بین ۱۲ تا ۲۰ ژوئن ۲۰۲۵ برگزار می‌شود، هزاران فعال حقوق بشر، اتحادیه‌های کارگری، و اعضای جامعه مدنی از کشورهای غربی، عربی و دیگر نقاط جهان را گردهم آورده تا با راهپیمایی به‌سوی گذرگاه رفح، خواهان توقف فوری حملات اسرائیل، پایان محاصره غزه و ورود بی‌وقفه کمک‌های بشردوستانه شوند

اما مهمترین واقعه سیاسی حواشی قبل از اجلاس، سخنان مرتس صدراعظم آلمان در گفتگوی با رسانه ها در حضور زلنسکی بود که اعلام کرد: ما (آلمان) به اوکراین اجازه استفاده از امکانات حمله به اعماق روسیه را داده ایم! در ابتدا برداشت عمومی این بود که این به معنای اجازه استفاده از موشکهای تاوروس توسط اوکراین است. اما پس از عملیات پهپادی اوکراین، که بدون هدایت ماهواره ای که خارج از امکانات کنونی خود اوکراین است، عملاً آلمان از نگاه روسیه، وارد جنگ شده است...

منابع سیاسی آگاه عراقی تأیید کرده‌اند که با وجود اعلام انحلال و زمین گذاشتن سلاح توسط حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک)، حداقل امسال هیچ کاهش یا حتی تضعیفی در حضور نظامی ترکیه در شمال عراق وجود نخواهد داشت. "پ ک ک" ترکیه اوایل ماه مه با اعلام انحلال خود، همچنین اعلام کرد که به درگیری مسلحانه خود با آنکارا پایان می‌دهد؛ امری که بغداد آن را تحولی کلیدی در حیات امنیتی، سیاسی و اجتماعی شمال عراق، از جمله منطقه کردستان و بخش‌هایی از نینوا در مرز سوریه، می‌داند.

گام‌های سنجیده و استواری که حزب چپ آلمان در غلبه بر بحران درونی در مقطع انشعاب سارا واگنکنشت، اتخاذ برنامه درست انتخاباتی، بکارگیری ابتکارات جدید و استفاد از امکانات دیجیتال و شبکه اجتماعی، ارائه چهره‌ های تازه‌ و مناسب و سرانجام همبستگی آنها از جمله عوامل موفقیت حزب در بپاخاستن دوباره شد.

این جنگ نیست، تجاوز است. دو طرف برابر در کار نیستند. ما از همه چیز محروم‌ هستیم: سوخت، دارو، آب. مردم درد می کشند. بیماری‌های پوستی زیاد شده، زخم‌ها درمان نمی‌شوند. دو روز پیش، دختر یکی از همکارانم بر اثر انفجار بمب پاهایش متلاشی شدند – و بدون درمان، شفا نمی یابد. باید این وضعیت پایان یابد. آن‌هایی که کشته می‌شوند اعضای حماس نیستند، انسان‌های معمولی‌اند. برای یک عضو حماس، صد نفر بی‌گناه کشته می‌شوند. واقعیت این است که اسرائیل دیگر نمی‌خواهد فلسطینی‌ها در غزه باشند. می‌خواهند ما را بیرون کنند.

خوزه "پپه" موخیکا، رئیس جمهور اروگوئه که به علت سبک زندگی ساده خود به «فقیرترین رئیس‌جمهور دنیا» شهرت یافته بود در سن ۸۹ سالگی درگذشت. علت فوت او سرطان مری عنوان شده است. او در میان سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵ رئیس جمهور اروگوئه بود و برای فروتنی و ساده زیستی خود شهرت جهانی داشت.

اکنون ترامپ بر سر یک دو راهی قرار گرفته است. آیا باید همآوا با نظرات تندروها یا همان "بازها"، خواهان برچیده شدن کامل برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی شود و یا با پذیرش نظرگاه تیم "کبوترها" به محدود شدن فعالیت‌های هسته‌ای ج.ا. بسنده کند و امتیازاتی به ج.ا. بدهد و آن را به مثابه دستآوردی برای خود قلمداد کند؟