این حرکت ستایش برانگیز پرسشی بنیادین را پیش می کشد: چرا در حیات سیاسی ایران، شاهد هیچ حرکت مدنی مستقل و گسترده ای علیه جنایات آشکار اسرائیل در غزه نیستیم؟ این سکوت سنگین، به ویژه از سوی نیروهای دموکرات و انساندوست کشور، که خود را به اصول جهانشمول عدالت متعهد می دانند، چگونه قابل توضیح است؟