سرسخن

هر مخالف جمهوری اسلامی جدا از سیاست دمکراتیک که حکم بر دفاع از حقوق پناهندگی و امنیت مجاهدین خلق دارد، از جهت انسانی نیز عمیقا باید دغدغه‌ی جان و ادامه‌ی زندگی ساکنان «اشرف 3» و سرنوشت این سازمان را داشته باشد. روشن است که نمی‌توان از رنج مجاهد خلق عمیقاً متاثر و متاسف نشد، اما از هشدار به سازمان او هم نباید بازایستاد.

برای ایجاد تشکل بزرگ چپ باید ظرفی انتخاب کرد که ظرفیت نگهداری و حفظ نیروهای وسیع‌تری از چپ را داشته باشد. تاکید بر تابلوئی که مهر و نشان تاریخی یکی از نحله های چپ را دارد، نمی تواند نیروئی جز همان نحله را در خود جای دهد. از این‌رو با تمام احترامی که برای فدائیان خلق و گذشته‌ی تاریخی آن، که گذشته اکثریت اعضای حزب هم هست، داریم، به خصوص یارانی که در جریان مبارزه جانشان را در راه آرمان انسانی خود فدا کرده اند ...

فاصله فقیر و غنی جامعه ایران را دوپاره کرده است. فقر، بیکاری و شکاف طبقاتی، به عنوان سه معضل بزرگ جامعه ما، عدالت اجتماعی را به موضوع حاد جامعه ما تبديل کرده است. توسعه پایدار در کشور ما هم با آزادی و دمکراسی و هم با عدالت اجتماعی پیوند خورده است. این دریافت ـ پیوند توسعه با امر دمکراسی و عدالت اجتماعی ـ نه یک امر ذهنی و خواست و تمایل این یا آن جریان سیاسی، بلکه امر عینی و برخاسته از آرایش نیروهای اجتماعی و مطالبات آنها است.

کاهش نیاز امریکا به نفت اساساً، اگرچه نه همواره در سیری خطی و یکنواخت، با افول حضور و نفوذ آن در خاورمیانه همراه بوده است. نشستن چین - کشوری که تداوم پیشرفت اقتصادی اش هنوز به نفت وابسته است - به جای امریکا در خاورمیانه، تقویت کنندۀ این سناریوی منفی است که آیندۀ میان مدت خاورمیانه همچنان بر نفت استوار خواهد بود و بنابراین هنوز با خاورمیانۀ جدیدی روبرو نیستیم.

صدای شکستن مفصل به مفصل استخوان‌های جمهوری اسلامی را باید شنید تا رسیدن آن به آستانه‌ی شکنندگی‌ را، به جد و با همه‌ی وجود به باور رسید. این یقین از آن‌رو حیاتی است که زمینه و پس‌زمینه‌ی تدوین سیاست پاسخگوی زمان است. درهم شکستنی که نه در خلاء، بل بر متن جامعه و در برابر جامعه‌ای جریان دارد که در دل خویش عزم گذار از نظام نحس دارد و در سرش، پروراندن چگونگی رسیدن به مقصد را. اراده‌ای که، پرچم را در بروز شهامت مدنی و ابراز و انجام نافرمانی مدنی بر‌افراشته است.

حمله شیمیائی با حجاب اجباری چنان به هم گره خورده اند که مبارزه توامان را باید پیشبرد. راه مقابله موثر با مسمومیت دانش آموزان و حجاب اجباری از به خاک سپردن جمهوری اسلامی می گذرد، اما تا رسیدن به این هدف گستردگی میدان مبارزه در داخل و فشار ایرانیان به نهادهای دموکراتیک بین المللی در خارج از کشور می تواند مانع و سدی در برابر تهاجم جنایتکاران ایجاد نماید. موضوع مبارزه با حملات شیمیائی هم نباید فقط بدوش خانواده هائی بیفتد که فرزندانشان مورد تهاجم قرار گرفته اند.

باید توجه داشت که پای گذاشتن جمهوری اسلامی در هر توافقنامه متعارف منطقه ای و بین‌المللی محدودیت ها و الزاماتی برایش ایجاد می‌کند، که رعایت آن‌ها به صلح، تشنج زدائی و منافع ملی کمک‌ می‌کند. به‌گونه ای که اهمیت و نفع آن برای جنبش‌ زن، زندگی، آزادی‌ به مراتب بیشتر از بهره‌مندی کوتاه مدت جمهوری اسلامی از آن خواهد بود. در عین حال برای اظهار نظر قطعی در باره سود و زیان این رویکرد، باید منتظر روشن شدن نتايج عملی آن بود.

در حالی عید نوروز بە زودی از راە می‌رسد کە قیمت هر کیلو برنج ایرانی بین ١٢٠ تا ١٥٠ هزار تومان است. تخم‌مرغ شانە‌ی ٣٠ تایی ١٠٠ هزار تومان، سیب سرخ کیلویی ٣٥ هزار تومان، پستە‌ کیلویی ٩٤٠ هزار تومان، مرغ کیلویی ٨٥ هزار تومان و پیاز سادە کیلویی ٢٠ هزار تومان است. فروش همە‌ی کالاها افت کردە، به‌قول یکی از دکانداران بازار بزرگ تهران فروش نسبت بە نوروز گذشتە نصف شدە‌است.

این که هنوز حکومت سرنخی پیدا نکرده‌است، یک دروغ محض است. عاملان ترور شیمیائی هم مثل عاملان اسیدپاشی نمی‌توانند ناشناخته باشند. اما در جمهوری اسلامی چنین عاملانی از مصونیت آهنین برخوردارند. مثل ادمکشان موسوم به «لباس شخصی» که در همه جا حضور دارند، حکومت هیچ مسئولیتی در قبال اعمال آنان بر عهده نمی‌گیرد، اما در هر تجمعی قبل از همه آن‌ها هستند که وارد مصاف با مردم می‌شوند.

ارزش این سند اما آنجایی بیشتر می‌شود و بالاتر می‌رود که در پایان خود از امید سخن می‌راند و بر امیدوار بودن پای می‌فشرد. گرچه نفس ارایه هر برنامه و پیشنهاد برنامه‌ای، خود بیانگر امید و اراده برای ورود در اقدام است، اما تصریح خاص این منشور بر امید، معنی خودویژه خود را دارد.

ضروری‌ست مبارزه مردم چشم انداز پیدا کند. یعنی هم حرکات میدانی هماهنگ شود و هم توافق حداقلی طرح و مورد پشتیبانی قرار گیرد. اعتماد مردم را حداقل داشتن چشم اندازی روشن برای آینده‌ی پس از جمهوری اسلامی و برآمد یک نیروی توانمند می‌تواند جلب کند. گفتگو برای ایجاد مرکزی برای هماهنگی نیروهای معتقد به دموکراسی گام نخستی است در این راستا که می‌بایست بی درنگ برداشته شود.

برخورد سازنده‌ی دمکراتیک با سلبریتی‌ها ضمن اتخاذ روی‌کردی منتقدانه نسبت به هر کژروی‌ از سوی هر فرد از آن، ضرورت و وظیفه‌ای مبرم است. موقعیت دشوار آنان را باید درک کرد و دلسوزانه به یاری‌شان شتافت تا خود جایگاهی را که دارند بگونه‌ی درخور قدر بدارند. جنبش، آنان را مجال تاریخی داده است تا در پاسخ به مطالبه‌ی نه فقط هواداران‌شان بلکه در خدمت عموم بدرخشند. ما درخشش مردمی و سکولار دمکراتیک آنان را می‌خواهیم و نه فرورفتن در غروب غمبار. باشد که بدرخشند.

نیاز مبرم جنبش کنونی، تقویت پایه‌های آن با پیوستن گروه‌‌های بیشتر مردم، دامن زدن به اعتصاب و اعتراض، گسترش دامنه‌ی نافرمانی مدنی در جامعه و تبدیل تمامی کشور به صحنه‌ی مقابله با دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی و فرسوده نمودن و در هم شکستن این ماشین، به عنوان تنها نشانه‌ی اقتدار جمهوری اسلامی است. این رژیم در تمامی عرصه‌های دیگر، ناتوانی و ناکارآمدی خود را آشکار کرده‌است. تنها نقطه اتکاء آن امروز همین ماشین سرکوب است.

اگر تاریخ را منجمد و از موقعیت عکسی گرفته شود، تعادل قوا به گونه ای است که نه مردم در لحظه می توانند حکومت را به زیر کشند و نه جکومت قادر است جامعه را به روال گذشتە بازگرداند. اما ... در معادلات اجتماعی بررسی اوضاع سیاسی بدون توجه به گذشته آن و ترسیم چشم اندازش، گمراه کننده است. مسیر حرکت جنبش انقلابی مردم ایران به شکل خطی نیست اما اوج گیرنده است.

برخورد مسئولانه «جمعی از فعالین سیاسی کرد» با بیانیه «جمعی از دمکراسی‌خواهان آذربایجان» تکمیل شعار مسئولانه «آذربایجان اویاخدی/ کوردوستانا دایاخدی» سرداده‌شده در خیابان‌های تبریز از سوی مبارزان آذربایجانی بود که در اندک مدت سراسر آذربایجان و همه‌ی ایران و به ویژه کردستان را به همنوایی کشاند.

به زبان های مختلف یک موضوع تکرار می شود: "حکومت تن به هیچ تغییری نمی دهد، در هیچ حوزه ای حاضر به عقب نشینی نیست، صراحتا به مخالفان گفته «آهن سرخ و داغ آماده است»، حق هیچ اعتراضی را به رسمیت نمی شناسد و حتی اعتصاب را بر نمی تابد، ۱۸ هزار نفر را بازداشت کرده، ده ها نفر را در صف اعدام گذاشته. چه باید کرد؟"

می گویند مستبدین و دیکتاتورها دیر متوجه ابعاد انقلاب می شوند. زمانی آن را می فهمند که راهی برای نجاتشان باقی نمی ماند. رفتار حکومت با زندانیان سیاسی و دستگیر شدگان نیز همگی نشان از این جمود فکری دارد. هنوز حکومت این جنبش گسترده را رسمیت نداده و مردم به تنگ آمده از بیدادهای رژیم را اغتشاشگر معرفی می کند. بدون شک جکومت جمهوری اسلامی نیز همچون دیگر دیکتاتورهای سرنگون شده، دیر یا زود تسلیم اراده مردم خواهد شد.

در هفته های اخیر مدام بر مجموعه قراینی افزوده شده است، حاکی از آن که در آیندۀ نزدیک، یا در صورت افول جنبش "زن، زندگی، آزادی"، با دور دیگری از مناسبات پرتنش و خطرخیز بین جمهوری اسلامی و "غرب"، خاصه امریکا، مواجه خواهیم بود. به علاوه چنین به نظر می رسد که طرفین در کار هدایت مناسبات مذکور درست در همین سمت اند.

در رودرروییمیان نیروی جنبش و نیروی سرکوب، مخاطب قراردادن ماموران نظامی، انتظامی، بسیج، اطلاعاتی و ضابطین قضایی نیازی مبرم است. روشنگری در این زمینه و پیگیری کارزار هوشیار‌سازی و هشداردهی و سیاست تشویق و اخطار در قبال آنان، رکن مکمل جنبش انقلابی جاری به شمار می‌رود.

نقشه های توطئه گرانه برای مردم هوشیار و زنان و جوانان تیزهوش کشورمان که با پختگی بسیار بالای خود تحسین جهانیانان را برانگیخته اند، کارائی ندارد... حکومت ناشیانه اعلام کرده است که در ایذه توسط دو گروه موتور سوار "مردم و مدافعین امنیت به گلوله بسته شدند" اما جالب است همه کشته ها از مردم بوده اند و "مدافعین امنیت" مصون از این حمله "تروریستی" تماما سالم مانده اند!

اگر در گذشته توافق برجام به خاطر کم کردن فشار روی مردم مورد پشتیبانی عموم نیروهای چپ و دموکرات قرار می گرفت امروز آن سیاست پاسخگو نیست. یا در ارتباط با مناسبات جمهوری اسلامی با جهان، داشتن مناسبات با همه کشورها قابل دفاع بود اما اکنون همان سیاست زیر سوال رفته است. در ارتباط با شرکت ورزشکاران در مسابقات ورزشی به ویژه در مسابقات جهانی نیز نظراتی طرح می شود که در گذشته طرح نبود.

بە نظر می رسد تن دادن بە افزایش حقوق کارکنان دولت و دیگران، با توجە بە موارد ذکر شدە بە جهت پیشگیری از پیوستن کارکنان دولت بە جنبش انقلابی و تشویق نیروهای مسلح بە سرکوب جنبش باشد. به همین جهت طرح مطالبات معیشتی و رفاهی در کنار مطالبات آزادیخواهانە، در شرایطی کە وضعیت معیشتی سە چهارم جمعیت کشور زیر خط فقر و لبە خط فقر قرار دارد، برای گسترش پایگاە اجتماعی جنبش انقلابی و تسریع کامیابی آن و همچنین بی اثر کردن بخشی از استراتژی حاکمیت برای سرکوب جنبش اهمیت حیاتی دارد.

در این نباید تردید کرد که برنامه‌ی اخیر نظام، تولید اجماع برای سرکوب گسترده‌ی جنبش انقلابی است و بس. آنچه اما برای جنبش انقلابی در این وضعیت اهمیت دارد این است که چگونه از این پیچ بگذرد که هم دستاوردهای بسیار درخشان خود تا همین جا را حفظ کرده و پشتوانه تداوم راه قرار دهد و هم نقشه‌ی حکومت برای سرکوب گسترده را خنثی نماید.

روز چهلم قتل مهسا امينی به نقطه عطفی در اعتراضات ۴۰ روزه جنبش انقلابی تبديل شد. درست زمانی که حکومتگران از خاموش شدن اعتراضات خيابانی سخن می گفتند، جنبش انقلابی در اين روز اوجی جديد گرفت... برای حکومت های سرکوب لحظه تلخ، زمانی است که مردم بدون ترس در مقابل گلوله سرکوبگران سينه سپر می کنند و حاضر می شوند برای آزادی خون بدهند.

جنبش مردم ایران حاصل خشم متراکم شده ای است که برای تغییر رژیم حاکم سر برآورده است. این جنبش تا هم اکنون نیز به اهداف بزرگی دست یافته است، جنبش "زن، زندگی، آزادی" جنبشی است انقلابی، که خواست آن نفی حکومت جمهوری اسلامی و نفی نهاد دین در قدرت سیاسی است و تا شیشه عمر رژیم را که سمبل دین و استبداد است، به زمین نزند، آرام نخواهد گرفت.

آن‌چه که به ما مربوط می‌شود حزب ما در استراتژی سیاسی خود برای گذار از جمهوری اسلامی به اشکال خشونت پرهیز تاکید داشته و دارد و خشونتی را که حکومت در صدد تحمیل آن است، به زیان جنبش مردم ارزیابی می کند. یعنی ما مخالف سازماندهی خشونت هستیم و چنین مبارزه ای را به سود مردم نمی دانیم. اما اگر خارج از اراده ما به دلیل ماهیت حکومت جمهوری اسلامی جنبش به خشونت کشیده شود، طبیعی است که ما در کنار مردم قرار می گیریم و ...

همه‌ی آنانی که طی این روزها و در هر کشور و شهری برای راه اندازی تظاهرات کوشیده‌اند و همچنان تلاش می‌ورزند تا این همبستگی ملی دوام یابد و بیش از همه نیز متمرکز بر خواست آزادی بازداشتی‌های دو هفته‌ی اخیر، شایسته‌ی تقدیر هستند زیرا کاری کرده‌اند تا همینجا کارستان. لازم است همگی دست‌ همدیگر را بفشاریم و با تداوم همراهی بر همبستگی‌ها با جنبش "زن – زندگی – آزادی" پای بفشاریم. این کارزار جشن گونه سر نمی‌گرفت مگر به اعتبار همه‌ی فراخوان‌های داده شده برای تظاهرات و شرکت و ایفای نقش سازمانگرانه همگانی در تظاهرات. ادامه دهیم

خوشبختانە زنان و مردان جوانی کە هستە اصلی جنبش کنونی را تشکیل می‌دهند، نیروی کار بالقوە کشور هستند و طبعا طرفدار هم آزادی و هم عدالت بودە و می‌توانند در فراگیرتر کردن جنبش نقش موثری داشتە‌باشند. حال وظیفە عاجل همە احزاب و تشکل‌های کارگری است کە نهایت تلاش خود را بکار ببندند تا بیشترین نیرو برای پایداری و ادامە‌کاری جنبش موجود را فراهم نمایند. مشارکت عملی زحمتکشان در جنبش هر چە گستردە تر باشد بە همان نسبت بسود منافع آنان و استقرار آزادی و عدالت اجتماعی خواهد بود. این جنبش از آن همە آن‌هایی است کە دل در گرو آزادی، برابری دموکراسی و عدالت اجتماعی دارند.

جنبش فراگير مرحله جديدی در وضعيت سياسی کشور به وجود آورده است. جنبش فراگير در شعارهای خود مستقيمأ راس قدرت يعنی علی خامنه ای را زير ضرب گرفته و قوای خود را برای گذار از جمهوری اسلامی متمرکز کرده است. اميد است که جنبش اعتراضات به تحول بنيادی بيانجامد و کشور ما که با سلطه جمهوری اسلامی در وجوه مختلف در حال فروپاشی است، از اين وضعيت رهائی يابد و در راه آزادی، عدالت اجتماعی، دموکراسی و توسعه پايدار گام بردارد.

اما اگر زندگی مهسا پایان گرفت، مرگ او آخرین نخواهد بود. تا تحمیل برجاست و مقاومت مدنی کماکان جاری، گریزی از زندان و مرگ نیست. این جانسوزی را باید علامت فهمید از به آخر رسیدن‌های نظام. ترکش‌های ناشی از مرگ مهسا خبر از نافرجامی و بدفرجامی جمهوری اسلامی می‌دهد. تکرار این فجایع، هم افزایی بیزاری ملی از نظام جمهوری اسلامی در پی دارد و نشانه‌ی انزوای سیاست‌های حکومت و خود آن در برابر اراده‌ی بیدار ملت. فجایع نشانه‌وار از این‌دست، سرانجام در یکی از نمونه‌های تکراری خود می‌تواند تقابل ملی با نظام را در مسیر تعیین تکلیف قرار دهد.

واقعیت این است که هیچ کدام از طرفین نفعی در اعلام شکست مذاکرات ندارند. توافق اصلی همین ادامه‌ی کجدار و مریز گفت و گوها است. قطع مذاکرات برای هر دو طرف عواقبی خواهد داشت که در شرائط کنونی هیچ کدام خواهان آن نیستند. فضای مذاکرات به نوعی تعادل بین مواضع طرفین و توازن منفی در رفتارهای متقابل منجر شده، که نقش بازدارنده در تبدیل شدن اختلاف‌ها به تنش پیدا کرده‌است، از خارج شدن اوضاع از کنترل جمعی و تبدیل اختلاف به یک بحران و درگیری حاد پیشگیری می‌کند.

در ایران زیر سلطه جمهوری اسلامی هیچ عارضه اقتصادی و‌ اجتماعی را نتوان یافت که راه حل بنیادین آن از معبر سیاست نگذرد. مبارزه اساسی با زورگیری در این حکومت مبتنی بر زور، آنهم زور زیر علم دین و آخوند جماعت که تاریخاً خوگرفته با گنده لات‌هایند و در کار نوچه‌پروری‌، با مبارزه علیه این نظام گره خورده است. این اما نه بدانمعنی، که در همین شرایط نباید حکومت را تحت فشار قرار داد تا امنیت اجتماعی در کشور دیگر بیشتر از این در معرض آسیب قرار نگیرد. حداقل اینست که زورگیران را باید بازداشت کرد، زیر شرایط بازآموزی و بازپروری قرار داد و بگونه کنترل شده ...

این فتوا باید بطور علنی محکوم و لغو شود و کسانی کە فتوای قتل ها و ترورهای سیاسی در داخل و خارج را دادە و می دهند در دادگاە محاکمە و بە مجازات برسند و هر گونە تهدید علیە جان دگر اندیشان جرم تلقی و قابل پیگرد قضایی اعلام شود. سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری باید بە دولتها فشار بیاورند تا مقاماتی کە از این فتوا و قتل مخالفین حمایت یا دردادن آنها نقشی داشتە اند را در صورت ورود به کشورشان بازداشت کنند و تحت نظر نهادهای وابستە بە سازمان ملل تحویل دادگاە بدهند.

واقعيت اين است که در گذشته کشور ما، هميشه جامعه ضعيف و دولت قوی بوده است. قدرت در دست دولت متمرکز بود و جامعه در موقعيت ضعيف و غيرمتشکل قرار داشت. ضعف جامعه خود بسترساز استبداد فردی در ايران بوده است. اين وضعيت در دوره پهلوی ها هم ادامه داشت و هم اکنون هم وجود دارد. اما جامعه ايران در طی چند دهه گذشته تحولات گسترده ای را پشت سرگذاشته است. سرکوب ها قادر نشده است که جامعه ما را اتميزه کند. هم اکنون روند سازمان يابی گروه های اجتماعی از جمله معلمان و کارگران در پرتو اعتراضات خيابانی و اعتصابات در جريان است.

امروز بیش از هر زمانی آشکار شده‌است که این اجبارها راه به جائی نخواهد برد. جمهوری اسلامی بعد از ۴۳ سال نتوانسته‌ است الگوی اسلامی خود را با ضرب و زور هم پیاده کند و از همان روز نخست با سد بزرگ مقاومت زنان دلیر کشور مواجه بوده‌است. اکنون نسلی که علیه حجاب اجباری به پاخاسته‌است، از دل تلاش‌های پیوسته برای تغییر در درون جامعه برآمده‌است و با اتکاء به مبارزات زنان کشورمان طی بیش از یک قرن گذشته از مشروطیت تاکنون، راه خود را باز خواهد کرد.