سیاست

گذار از جمهوری اسلامی ضد دمکراتیک، هماهنگی نیروهای دمکرات را لازم دارد که بی گفتگو بر بستر جنبش و متوجه جنبش به دست نمی‌آید. اگر پیروزی می‌خواهیم، باید نیاز مردمی به شکل گیری مرکز هماهنگی مبارزات را پاسخ دهیم. مردم هماهنگ شدن مخالفان را می‌خواهند و لذا هیچگونه یاس پراکنی، پرهیز از گفتگوی سیاسی ملی و کارشکنی در برابر آن را نخواهند بخشید. مطالبه‌ی عمومی، گفتگوی ملی است برای مبارزه‌ای هماهنگ در گذر از جمهوری اسلامی به سکولار دمکراسی. همین!

این برآمد و درخشش، ریشه در نیاز جامعه به تغییر و تحولات گسترده و عمیق فکری و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی در راستای سکولاریزه شدن و تحقق حقوقی و حقیقی برابر حقوقی زن و استقلال زن، دمکراتیزه شدن جامعه، تحقق عینی عدالت اجتماعی و زندگی بهتر برای مردم کشور دارد. تغییرو تحولاتی که در بطن جامعه شکل گرفته، در میان مردم جریان دارد و میرود که شکوفاتر شود.

ازبرجسته ترین نمود و نماد تلاشها و مبارزات زنان و سایر شهروندان جامعه و وسیع ترین و قدرتمند ترن جنبش حق طلبانه، آزادی خواهانه، عادلانه و دمکرا تیک تا کنونی مردم کشوراست که از متن جامعه برآمده است

اگر سکوت کنیم و یا در حد حرف زدن اعتراض کنیم تغییری به وجود نخواهد آمد و سرنوشت امثال مهسا امینی و ... در انتظار همه ی ما خواهد بود، اما اگر مبارزه کردیم و به کف خیابان آمدیم یقینا با اتحاد ملی، حضور حداکثری معترضان در کف خیابان می توان به این شرایط جهنمی و فلاکت بار پایان داد و در نتیجه به آزادی، رفاه و عدالت اجتماعی رسید

مهمترین شعار صدر شعار استقلال طلبانه ی آنهاست. به طور کلی رهبران کنونی شیعیان عراق همگی به برچسب وابستکی کرفتارند. نمیتوان صحت یا سقم این برچسب را تایید کرد ولی به نظر میرسد که بخش بزرکی از عراقیها با این برچسب هم نظرند. عراق نیازمند رهبریست که این برچسب را نداشته باشد.

سئوال اصلی متوجه امر اصلاح بطور کلی نیست تا لازم باشد در وصف محسنات آن بسیار نوشت و پیرامون ارزشمندی این مهندسی سنجیده و آگاهانه، گام به گام و مبتنی بر فواید، دست به گفتمان سازی زد. تجهیز به فلسفه‌ی سیاسی لازم است اما نه برای تجریدسازی رتوریک بلکه معطوف به کنشگری برای تغییر وضع. پرسشی که هر تحلیل گر و کنشگر می‌باید آن را پاسخ دهد این است که: اصلاح طلبان چه چیزی را اعم از حقوقی و حقیقی می‌خواهند در جمهوری اسلامی اصلاح کنند و متکی بر کدامین ظرفیت‌ها؟

چندین سال است صدای زنگ آغاز اولین روز مدرسه ، صف های منظم پسرانی با لباس های اجباریِ یک شکل اما سرشار از شور و اشتیاق نوجوانی تصویر یک پادگان نظامی را در ذهنم مجسم می کند که گوش به فرمان فرمانده تحتِ نام ناظم مدرسه ایستاده اند با شعار های مرگ بر این، مرگ برآن.بجای زندە باد صلح، زندە باد آزادی، سال تحصیلی جدید را آغاز می کند.

پرداخت شهریه اجباری مدرسه، تهیه لباس فرم در کنار تهیه لوازم تحریر و کتاب های درسی، هزینه سرویس مدارس در طول سال در این شرایط سخت اقتصادی با وجود اینکه تحصیل رایگان تا پایان دوره متوسطه طبق قانون اساسی حق همه فرزندان این کشور است چه هزینه هنگفتی را متحمل می شود غیر از اینکه در طول سال حتی دانش آموزان برای خرید کاغذ آچار، ماژیک وایت برد، مایع دستشویی ..

پس از ماه‌ها توقف، مذاکرات هسته‌ای ایران در ماه گذشته از سر گرفته شد، زمانی که اتحادیه اروپا نسخه نهایی توافق را در ۲۱ جولای ارائه کرد. ایران از آن زمان پاسخ خود را ارائه کرده است و همچنان خواستار لغو تحریم ها و تضمین های خاصی است که واشنگتن قاطعانه از آنها امتناع می کند. با این حال، طرفین در مورد شرایط اصلی توافق کلی ،موافقت می کنند.

يکی شدن دو بخش حزب دموکرات کردستان ايران با خوشحالی و استقبال مردم کردستان، احزاب و کنشگران آزاديخواه که در زمره دوستان ديرين آن  هستند، روبرو شده است. حزب ما هم طی پيامی بازیابی وحدت درونی حزب دموکرات کردستان ايران را به همۀ اعضاء و هواداران آن شادباش‌ گفت، از وحدت در صفوف آن استقبال نمود و دستیابی به این یگانگی را پشتوانه‌ای برای‌ اتخاذ سیاست‌های راهگشا در خدمت جنبش دموکراتیک مردم کردستان و مبارزات مردم ایران ارزیابی کرد.

در نتیجه، امروز فساد سیستماتیک حاکم در ایران، به عبارتی کلیت نظام جمهوری اسلامی است این دو لازم و ملزوم یکدیگر هستند و تا وقتی جمهوری اسلامی وجود دارد، فساد نیز در کشورمان ادامه خواهد داشت راه برون رفت از فلاکت کشورمان، گذار از جمهوری اسلامی و برقراری نظامی مبتنی بر سیستم سکولار _ دمکرات است.

با توجه به اینکه تحصیل رایگان حق تمام فرزندان این مرز و بوم است؟ آیا بسترهای مناسب برای خصوصی سازی آماده است؟ آیا کارنامه خصوصی سازی در کشور موفق بوده است؟ آیا اصلا آموزش و پرورش که اهمیت اش در حد مجلس شورای یک کشور است را می توان کاملا خصوصی کرد؟ به راستی آیا وقت آن نیست که مسئولین این نهاد جلوی ضرر های این کم لطفی را هرچه زودتر بگیرند و آرامش را به مدارس باز گردانند؟ آری،آرامش را به مدارس برگردانند.

مشکل وضعیت موجود و آنچە کە در بیانیە موسوی بە چالش کشیدە شدەاند، بە ساختار و ماهیت حکومت فقاهتی بر می گردد و موروثی شدن ولایت هر چند کە سیستم موجود را بیش از این کە هست غیر دمکراتیک می کند، ولی تغییری در اساس آن بوجود نمی آورد. آنچە باید در بیانیە موسوی بە چالش کشیدە می شد و نشدە است کل ساختار ارتجاعی و غیر دمکراتیک و پرفساد و غیر قابل کنترل فقاهتی است. اصولا نظام مبتنی بر رهبر و فقاهت گذشتە از اینکە چە کسی در راس آن قرار بگیرد، استبدادی و فساد زا و نافی حقوق شهروندی و زیانبار برای جامعە است.

نسبت به چرخش افراطی در سیاست داخلی و خارجی رژیم علی خامنه ای به این "قوز بالا قوز" چهل و چند ساله «جمهوری اسلامی»، بی تفاوت نمانیم. قدر و ارج چشم انداز آینده ای نجاتبخش میان مردم را بشناسیم و نبود آن را فراموش نکنیم. خطر از فاجعه را همه گیر کنیم. میان فعالین رهایی از استبداد و ظلم و دین سالاری در داخل و خارج از کشور، با جستن و یافتن چشم اندازی همگانی، وفاق و همبستگی شایسته آزادی و عدالت و دموکراسی را، پایه گذاری و عملی کنیم.

تمام این اقدامات تداعی کنندە سیاست پاکسازی یهودیان است کە سر انجام بە کشتار وحشیانە چندین میلیون انسان بیگناە منجر شد. همە قرائن حاکی از این هستند کە رژیم حاکم بر ایران قصد نابودی و پاکسازی هموطنان بهایی ما را دارد و اگر مردم ایران بە مخالفت و مبارزە جدی با این اقدامات جنایتکارانە همت نکنند و از هموطنان بهایی خود کە بخشی از مردم ایران هستند حمایت نکردە و آنان را در پناە حمایت خود نگیرند دامنە پاکسازی های اتنیکی بە میان بخشهای وسیعتری از ساکنان کشور کشیدە خواهد شد.

پیامدهای خشک شدن دریاچە ارومیە تنها حیات و ممات شهرها و روستاهای نزدیک بە آن را تحت تاثیر قرار نمی دهد، همە ایران و بلکە کشورهای همسایە را نیز از این فاجعە بی نصیب نمی گذارد! برای نجات دریاچە از خشکی پیش از اینکە فاجعە تکمیل بشود باید اقدام کرد. حتی یک روز تاخیر در این کار قابل توجیە نیست. خاصە اینکە حکومت بدون اعتراض و فشار شدید و گستردە اقدامی جهت جلوگیری از فاجعە نخواهد کرد. برکناری عیسی کلانتری کە بە سهم خود نقش زیادی در رقم زدن این فاجعە داشتە، در واقع اقدامی فراتر از یک تصفیە جناحی نیست و نباید دل خوش داشت کە دولت بە جد می خواهد برای جلوگیری از فاجعە اقدامی بکند.

هشدار دیگر اینست که امر تولید ثقل جمهوری‌خواهی که باید در خدمت تامین و تضمین همبستگی ملی و سمت دهی به آن در رسیدن به جمهوری سکولار دمکرات باشد، بخواهد همان همبستگی ملی برای سکولار دمکراسی القاء گردد. چنین پنداری ولو از سر ارزش گرایی صلب، از یکسو تولید ثقل جمهوری را کل استراتژی برای دمکراسی می‌فهمد و از سوی دیگر آن را معادل سیاست تاکتیکی قرار می‌دهد! حال آنکه جمهوری، ذیل دمکراسی است و لذا یکی گرفتن آن با دمکراسی، ذهنیگری و درجا زدن در مجردات ارزشی و فاصله گیری از تبدیل ارزش‌ها به سیاست‌ است.

تشدید سرکوب و افزایش فشارها در زندان و خیابان بە نظر می رسد برای منحرف کردن اذهان از گرانی و تورم، افزایش نرخ فلاکت و بیکاری و همچنین احیا اقتدار از دست رفتە حکومت نزد مردم باشد. حکومت جنایتکار و متززل چون از مردم می ترسد می خواهد مردم را بترساند و نشان دهد کە هنوز اقتدار دارد و برای آن ست کە فشار و سرکوب را تشدید کردە است. اما آب رفتە را نمی شود بە جوی بازگرداند. گسترش سرکوب نماد ها و نمایندگان گروە های اجتماعی مختلف کە این روزها شاهد تشدید آن هستیم می تواند روند همبستگی ملی برای گذر از حکومت ارتجاعی و استبدادی خامنەای و شرکا را...

در نتیجه اپوزیسیون ایرانی در تبعید نگرانی اش واقعی است که می گوید این لایحه به گونه ای طراحی شده که می تواند اسدی را به کشورش انتقال دهد. اگر چه دولت بلژیک این موضوع را رد کرده است. در ضمن حکومت ایران بارها اعلام کرده که اسدی از مصونیت دیپلماتیک برخوردار است و باید آزاد شود. در این وضعیت فرستادن او و دیگر تروریست ها به ایران حتما موجب آزادی این تروریست محکوم شده به 20 سال زندان در بلژیک خواهد شد.

پذیرش از سرگیری مذاکرات از طرف ایران بدون حضور چین و روسیه، علیرغم شعارهای افراطی، و امتناع حکومت از سر یک میز نشستن با نماینده آمریکا میتواند بیانگر این واقعیت باشد که جمهوری اسلامی در یک موقعیت اضطرار سیر میکند. بسیاری از نیروهای سیاسی ایران معتقدند از سرگیری مذاکرات میتواند در صورت پیشرفت شروع مناسبی برای حل مشکلات سیاست خارجی و بحران هسته‌ای و رفع تحریم‌ها علیرغم شعارهای تند و افراط‌گری‌های بی‌حاصل یکساله گذشته باشد.

جمهوری اسلامی بعد از سه ماه مجددا به پای میز مذاکرات برجام برمی گردد اما باز هم دچار اشتباه محاسباتی خواهد شد اگر تصور کند که میتواند در پای میز مذاکره از سلاح نفت برای امتیاز گیری سود ببرد. شاید نرمش هایی از سوی آمریکا و غرب صورت گیرد اما نه آنگونه که جمهوری اسلام انتظار خواهد داشت.

محافلی در درون جمهوری اسلامی نگاه خاصی به نتیجۀ ممکنۀ یک توافق هسته ای دارند: حتی عالیترین توافق هم فاقد دستاوردی برای جمهوری اسلامی است. اما آنها به جای اتخاذ رویکردی متوجه خاتمه دادن به برنامۀ فاجعه بار و بی آیندۀ هسته ای جمهوری اسلامی، رویکردی فاجعه بارتر و بی آینده تر را پیش می گیرند. رویکردی که گام نخست آن خروج از آژانس بین المللی انرژی اتمی است و هدف آن، در مسالمت جویانه ترین حالت، نیل به "مقام" قدرت بالقوۀ هسته ای. البته رویکرد مسلط در جمهوری اسلامی نیز به آبادستانی منتهی نمی شود.

در صورت گسست برجام، در این منطقه از جهان، تشنجات حادی می تواند بروز کند. اتحاد جدید میان اسرائیل و کشورهای عربی خلیج فارس، که نمی خواهند یک ایران هسته ای را شاهد باشند، به اقدام وسوسه خواهد شد. لحظه ای که دیپلماسی به مرزهای خود می رسد، ما وارد یک میدان ناشناخته می شویم. بنحو خطرناکی به این میدان ناشناخته نزدیک می شویم.

بیکاری، گرانی سرسام آور، فساد و رانت خواری گسترده ، تبعیض، سرکوب، بی قانونی و ده‌ها عامل دیگر نفس مردم را بریده‌است. اعتراضات با وجود سرکوب های سازمان یافته گسترش یافته و تشکل های صنفی و مدنی مطالبات خود را به اشکال مختلف طلب می‌کنند. تمامی شواهد نشان از آن دارد که اکثریت بزرگی از مردم ایران از جمهوری اسلامی بریده‌اند . آن‌ها خشم خود را در شعارهای مرگ بر دیکتاتور فریاد می زنند. در یک‌‌صد سال اخیر ایرانیان چند حکومت دیکتاتوری را به زیر کشیدند ولی دیکتاتوری باز سازی شد، چرا؟

سپردن قدرت به ناجی، چه سلطنتی، چه اسلامی و چه هر ناجی دیگر، راه نجات ایران نیست، بیراهه ای است برای سر در آوردن ظلم و خودسری دیگر. انسان ها و در کل جامعه، برای حل دشواری‌های زندگی به اراده و خرد افراد و دموکراسی در جامعه تکیه می کنند تا در مقابل قدرت حاکم، خلع سلاح نشوند و سرنوشت میلیون‌ها هموطن، دیگر به‌دست خودسری چون محمد رضا شاه یا سید علی خامنه ای ولی فقیه نیفتد.

تنها گزینه موجود برای چنین شرایطی گفت و گوی همه ی نیرو های اپوزیسیون برای ، تشکیل شورا، مجلس یا ... (هر اسم دیگری) است که بتواند قبل از فروپاشی جمهوری اسلامی شکل بگیرد و سیستم نو توسط چنین جبهه ای جایگزین شود تا آینده کشورمان با اتکا به اکثریت نیروهای ملی و دمکرات رقم خورد.

همه از داخل و خارج از کشور بر ضرورت اتحاد اپوزیسیون و احزاب و گروه های و شخصیت های سیاسی تاکید دارند ولی گویی کسی نمی شنود. تشکل های جمعی و کنشگران فردی، بیشتر به دادن اعلامیه و تکرار کلامی حمایت خود از مطالبات و مبارزات مردم دست می زنند ولی نیاز حرکات اعتراضی توده ای، یعنی برخوردار شدن از شعار و برنامه سیاسی و برآمد چهره های رهبری  پاسخی نمی گیرد. علت چیست؟ 

برای آنکه این حرکتهای مطالباتی و اعتراضی که حق طبیعی و قانونی شهروندان است نتیجه بخش بوده و دستاورد داشته باشند، نیازمند سازماندهی، برنامه ریزی، تداوم، استمرار و انسجام اند. تجارب سال های گذشته از جمله دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و ... تجارب گرانقدری هستند که کمبود این پارامترها را با خود حمل می‌کنند. بهره گیری از این تجربه ها در راستای رفع کمبودهای آن یک وظیفه همگانی است

چپ فرانسه  برای  پیروزی در انتخابات پیش روی مجلس و تشکیل  دولت آینده ،متحد  به میدان خواهدرفت. رخوت بعد از  شکست چپ در انتخابات ریاست جمهوری  اخیر، جای خود را به مستی و شادی اتحادی داده است که موجی از امید را برای به‌دست گرفتن قدرت برانگیخته است. بعد از ملحق شدن  حزب سوسیالیست  فرانسه به توافق  به‌دست آمده در بین  حزب “نافرمانان “ (سرکشان) به رهبری ژان لوک ملانشون و سبزها  و حزب کمونیست، این اتحاد جدید بعد از چندین روز مذاکره و چانه‌زنی  بر روی نمایندگان هر منطقه و یک برنامه مشترک  با نام «اتحاد جدید مردمی محیط زیستی و اجتماعی» تشکیل شد، یک حرکت بی سابقه با اتحاد جدید، بر روی یک برنامه عبور از گذشته، بلندپروازانه و رهایی‌بخش که بسیار امیدوارکننده می‌باشد .

فراگیری اعتراضات اجتماعی چه به لحاظ پسزمینه مادی‌ و چه بخاطر تغییراتی که در مناسبات جامعه و حکومت پدید آمده‌، حاکی از روندی برگشت ناپذیر است. روندی همه شمول که اگر تا چندی پیش در پی هر رخداد اعتراضی از سوی قشر و صنفی معین، سئوال مربوط به دوام داشتن یا نداشتن آن را پیش می‌آورد، اکنون اما چنان حالت عمومی به خود گرفته که باید سراغ باقیمانده‌هایی را رفت که هنوز به این روند نپیوسته‌اند! کارگران، کشاورزان، آموزگاران، بازنشستگان، مالباختگان، پرستاران، کارکنان و ... 

خيابان در استراتژی گذار از استبداد به دموکراسی جايگاه ويژه دارد. در مبارزه با استبداد حاکم، جايگزينی برای خيابان  وجود ندارد. نه فضای مجازی و نه صندوق های رای نمی توانند جايگزين آن شوند. در عين حالی که هر کدام از ان ها نقش بس مهمی در اين روند دارند. تجربه گذر به دموکراسی در تعدادی از کشورها مويد اين امر است. در برخی کشورها، خيابان صندوق رای را بر حکومت ديکتاتور تحميل کرده و آن را به عقب نشينی و پذيرش حق رای مردم وادار ساخته است. در انقلاب های کلاسيک، اصقلاب ها، بهار عربی، جریان برچیده شدن دیوار برلین و در خيلی از تحولات سياسی دموکراتيک، خيابان نقش تعيين کننده داشت. 

موضوع فقط واقعه مشهد و ترکش‌های تبلیغاتی آن نیست، بلکه برخورد سیستماتیک حکومتی با مهاجرین افغان است که از چند هفته گذشته به اینسو، رو به تشدید گذاشته و افغان ستیزی را در چندین منطقه کشور گسترش داده است. قبل از همه هم، اقدام وزارت کشور و نهادهای تحت فرمان آن در زمینه اخراج هزاران تن از افغان‌ها در روزهای گذشته بوده که غالباً با زور و اعمال وحشیانه همراه بوده است. طوری که مقامات حکومت طالبان با اعلام اینکه ماموران ایرانی گروه وسیعی از افغان‌ها را با زور و خشونت به افغانستان فرستاده‌اند، اعتراض کرده‌اند.

هنگامی که مصالحه در دستور قرار گیرد، و این لحظه، مانند تمامی جنگ ها، در این جنگ نیز فرا خواهد رسید، پرسش بالا در باره قتل عام و مذاکره، مطرح خواهد شد. مصالحه در این جنگ،  مانند تمامی آشتی ها در جنگ های دیگر، شامل امتیاز دادن ها و چشم پوشی کردن ها نیز خواهد بود. آیا با وجود بی رحمی های وحشتناک و تکان دهنده جنگ، زلنسکی، قادر خواهد شد، سازش کند  و به مردم اوکراین پیمان آشتی را بقبولاند؟

ورزشکاران و قهرمانان که در اوج محبوبیت و شهرت قرار دارند، وظیفه و مسئولیت بیشتری در دقاع از حقوق مردم دارند و نباید فراموش کنند جوانانی که در جامعه مورد ستم و تبعیض قرار می‌گیرند و زنانی که اجازه وروذ به ورزشگاه‌ها را ندارند، همان جوانانی هستند که عکس‌های شما زینت بخش خانه هایشان است؛ در پیروزی شما اشک شوق می‌ریزند و در شکست شما افسرده و غمگین می‌شوند؛ اکنون این زنان هموطن و علاقمند به ورزش که به‌خاطر حضور در ورزشگاه تا بتوانند با تمام علاقه شما را تشویق کنند، این‌گونه با بیرحمی مورد هتاکی و فلفل پاشی قرار می‌گیرند.

نیروهای مدافع صلح باید تلاش کنند که در جهت تنش زدائی از مناسبات بین کشورها راه  بازگشت بر سر میز مذاکره و حل مناقشات روسیه و اوکراین، از طریق نهادهای بین المللی را فراهم نمایند. سازمان ملل متحد در عین دفاع از حق حاکمیت اوکراین، جا دارد که راه گفت‌و‌گوهای دیپلماتیک را هموارتر سازد.

پوتین در سخنانش،  اعلام کرد که روسیه از طریق اوکراین، با غرب، مقابله می کند، که هدف ایده آل و خطاکار اصلی است از مشکلات مرتبط با مجازات ها تا  جریان یافتن پناهنده ها. او از خودش حتی پرسش طرح می کند : «مسئول میلیون ها مرگ از گرسنگی در فقیرترین کشورها بعلت قحطی مواد خوردنی کی خواهد بود»؟ البته غرب و نه آن که جنگ را برانگیخته است.