سرسخن

خامنەای با سخنان امروز خود در واقع نە تنها آب پاکی روی دست اصلاح طلبان حکومتی و همە آن کسانی کە مرتب بە مردم توصیە می کنند در انتخابات شرکت کنند و نگذارند انتخابات بی رونق برگزار شود ریخت و خط و خطوط شورای نگهبان و دیگر دستگاە های برگزار کنندە ا نتخابات پیش رو را روشنتر کرد، بلکە با تأکید ویژە بر همە کارە بودن خودش، بە گستردەتر شدن تحریم انتخابات توسط مردم نیز دامن زد.

آنچه امروز می‌‌تواند به مثابه یک نیاز و تضمین برای عدم تکرار آزمون ٥۷ عمل کند، و راه را بر تکرار خطای موجب این چهل سال و اندی ببندد، نه همگرایی اشخاص و فعالان سیاسی اجتماعی، حول "باید برود"، بلکه تلاش برای همراهی و هماهنگی عملی احزاب و سازمان‌هایی است که دارای برنامه عمل برای امروز و فردای کشور، و مصمم به نهادینه کردن مفهوم واقعی واژه «جمهوری» در فردای گذر از جمهوری اسلامی هستند.

وضعیت در مقطع کنونی را می‌توان کشاکش در آستانه‌ی مذاکره، برای ورود به آن از موضع قوی‌تر و حساب شده‌تر تعریف کرد. فاز فعلی، نه انکار مذاکره، بلکه بیشتر فاز تدارک مذاکره است. تمهید برای مذاکره از سوی طرفین، حتی به قیمت ریسک هایی که چه بسا خود مذاکره را نیز به خطر بیندازند! فعلا هیچ کدام از دو طرف در موضع نفی مذاکره و امتناع از مذاکره نیستند.

هم اکنون در آستانە سال روز انقلاب بهمن بە نظر می رسد کە دوبارە شبح برآمد تودهگیر دیگری بر فراز ایران در حرکت است؛ فریاد اعتراض گروە های اجتماعی مختلف علیە رژیم از هر سو بلند است. همان مطالباتی کە مردم ٤٢ سال پیش برای آنها انقلاب کردند و در اثر تسلط و خیانت خمینی و دارودستە وی بر کشور هیچ کدامشان عملی نشدند مطالبات اصلی امروز مردم هستند. مطالباتی همچون نان کار آزادی عدالت اجتماعی، دمکراسی، برابری.

دليل اصلی پيشقدم شدن خامنه ای و مجلس برای سمت دادن و مهندسی کردن انتخابات، به برنامه بلوک قدرت برای يکدست سازی جکومت بر می گردد. بلوک قدرت از مدت ها پيش تصميم به يکدست کردن حکومت گرفته است. جمهوری اسلامی به شدت از اعتراضات مطالباتی و خيزش مردم و از فشارهای بين المللی نگران است و برای کاربست مشت آهنين در مقابل اعتراضات مردم و مقاومت در مقابل فشارهای خارجی، به کاهش شکاف های درونی و يکدست سازی قدرت سياسی نيازمند است.

نیاز جمهوری اسلامی به یک رئیس جمهور مقتدر سپاهی، انکار اقتدار "مطلقۀ" ولایت فقیه است، و در کنه خود یک فریب دیگر، نوعی بازی با روان اجتماعی مردم تا حفرۀ بزرگ فقدان امنیت را در اذهان پر کند و مهمتر این که مگر این روان اجتماعی رویگردان از ولایت، بار دیگر به شخصیتی در درون حاکمیت دل بندد؛ کسی که گویا "مثل هیچ کس نیست" و قرار است در برابر ولی فقیه به مقام تدارکاتچی تنزل نکند و به وعده های خود وفادار بماند.

در جامعه گفته می‌شود که حکومت تصمیم دارد واکسیناسیون مردم را منوط به تولید آن در داخل کند. روندی که، چشم انداز مثبتی از خود نشان نمی‌دهد و هیچ کس هم نمی‌تواند در باره سالم و امن بودن و قدرت تاثیر آن تضمینی دهد. این در یک کلام، یعنی بازی با جان مردم.

هیئت سیاسی - اجرائی حزب چپ ایران (فدائیان خلق)، امیدوار است با آغاز سال ۲۰۲۱، جهان هرچه بیشتر در جهت رفع تبعیض و بی‌عدالتی گام بردارد. در ایران نیز بر ویرانه های ستم و استبداد، عطر آزادی در فضای میهنمان افشانده شود. به امید آرامش و آسایش و رفاه و روزهای بهتر برای همگان و برقراری صلح و دوستی بین ملت ها

از سوئی ولو که دولت بایدن موضوع بازگشت به برجام و ازسرگیری مذاکره با ایران را از زمره اولویتهای سیاست خارجی خود قرار دهد، وضع لحظه در سمت امریکا امکان ازسرگیری مؤثر مذاکرات را فراهم نمی آورد. از سوی دیگر تمامی جهات وضع در سمت ایران حاکی از آن اند که دست بالای قدرت در جمهوری اسلامی علاقه ای به ازسرگیری فوری مذاکرات ندارد و در این باره اگر نه به صراحت، کجدار و مریز تا انتخابات ریاست جمهوری آتی در ایران عمل خواهد کرد.

شکست ترامپ در حد خود، گامی است در جهت مهار تخریب بیشتر مناسبات ایران و آمریکا و پیروزی بایدن می تواند فرصتی مغتنم برای حل مشکلات بین دو کشور باشد. باید جمهوری اسلامی را وادار کرد که با تن دادن به خواست مردم، از سیاست خارجی تنش‌زای خود پا پس نهد. در عین حال، هم‌گام با نیروهای پیشرو در جامعه‌ی آمریکا و سراسر جهان می‌توان امیدوار بود که در چشم انداز، گشایش‌هایی برای جنبش‌های اجتماعی زنان، کارگران، معلمان و زحمتکشان، اندیشمندان، کنشگران چپ، مدافعان حقوق بشر، فعالان حفظ محیط زیست و اقلیت‌های اتنیکی از هر نژاد و رنگ، با هر نگاه و باور و هر موقعیت اجتماعی، ممکن گردد.

قتل وحشیانه معلم تاریخ در فرانسه محکوم است. باید در کنار مردم و علیه بنیادگرایی اسلامی، از ارزش های دموکراسی و لائیسیته دفاع کرد. تا زمانی که نقطه پایانی بر تبعیض، فقر و بی عدالتی و غارت ثروت های مردم گذاشته نشود و تحولاتی در این سمت صورت نگیرد، راه برای به بازی گرفتن احساسات مردم توسط اربابان قدرت و ثروت باز می ماند و جهل و ترور باز هم می تواند قربانیان دیگری در نقاط مختلف جهان را بکام خود بکشد.

در مقابل، مخالفان سیاسی هر نظام و وضعیتی را داریم که با عملکرد یا بی‌عملی خود ناگزیر از نشان دادن آنند که به چه میزان از علامت‌دهی‌های جامعه و جزر و مدهای آن درس گرفته‌اند تا خود را برای نقش آفرینی در برآمد بعدی آماده کنند. اصلاً آیا قادر به استنتاجی پوشش دهنده از برآمدهای کوچک و بزرگ هستند تا بتوانند در موقعیت بازیگری و جهت دهی به حرکاتی قرار گیرند که جامعه در بطن خود می‌پرورد؟

هر شهروند ایرانی، اعم از زن و مرد، باید با اعلام همبستگی، دربرابر هرگونه خشونتی علیه زنان به هر بهانه ای از جمله دستاویز «بدحجابی» بایستد. باید با فریاد رسا، فرمان‌های امامان جمعه را در نطفه خفه کرد. باید خواستار جدائی دین از دولت شد، تا دست امامان جمعه و رهبر آنان خامنه‌ای، برای همیشه از دخالت در امور جامعه و تحدید کردن حقوق و آزادی های شهروندان به بهانه های واهی از جمله «نهی از منکر» کوتاه گردد و دیگر نتوانند فضا را برای زنان ناامن کنند!

اقتصاد کشور با چندين ابرچالش روبرو است. رشد اقتصادی منفی، نرخ بيکاری دو رقمی، تورم مزمن، فقر گسترده، تعميق شکاف طبقاتی، تمرکز ثروت در دست لايه نازکی از جامعه و انباشت فقر در گروه های کم درآمد، حجيم شدن تهيدستان و حاشيه نشين ها، ورشستگی صندوق های بازنشستگی، بحران نظام بانکی، کسری بودجه، ساختارهای معيوب اقتصادی، مديريت ناکارآمد و مافيائی شدن قدرت و ثروت از جمله آن ها است.

هر تغییر و تحولی هزینە معینی دارد و هر ایرانی لازم است سهمی از این هزینە را تقبل کند. کارگران پا پیش گذاشتەاند و دارند سهم خودشان را ادا می کنند. همە کسانی کە نفعی از ادامە وضعیت کنونی نمی برند، لازم است از اعتصابات کارگران در همە جا حمایت کنند. بویژە خود کارگران و دیگر مزدبگیرانی کە در اعتصاب نیستند نیز لازم است با اعتصاب از برادران و خواهران اعتصابی شان حمایت کنند.

در طول تاریخ کمتر حکومتی با سرنوشت مردم کشورش چنین غیر مسئولانه برخورد کرده است. امامان جمعه، مداحان، روضه خوانان، مسئولان مراکز مقدس مذهبی که جمهوری اسلامی بنای خود را با خشت آنان بالا برده است، عامل اصلی فشار برای برگزاری مراسم محرم هستند. روحانی و دیگر سران حکومت بیش از اینکه به فکر جان مردم باشند، در پی پر کردن کیسه گشاد این کاسبان فریبکار دین هستند.

واقعیت این است که رژیم با این اقدامات، فضای جامعه را نیز می سنجد. به میزانی که جامعه برافروخته شود و واکنش نشان دهد، حکومت هم پس می نشیند. در این نمایش تلویزیونی حکومت حمهوری اسلامی شکست خود را به نمایش گذاشت. روح اله زم که قاعدتا در اثر فشار و شکنجه به پای تلویزیون کشانده شده بود حضورش حکومت اسلامی را مفتصح کرد.

هر برخورد با قرار داد میان چین و جمهوری اسلامی اول باید تکلیف خود در قبال این گزینه استراتژیک را روشن کند که ایران در جهان عملاً موجود مبتنی بر بلوک قدرت‌ها و کانون‌های منافع کجا را باید بگیرد؟ فقط غربی، صرفاً شرقی، نه غربی و نه شرقی، یا که هم غربی و هم شرقی؟! ایران ناگزیر از ورود در بده بستان‌های اقتصادی و سیاسی است، پرسش اما اینست که موازنه را در چه نقطه‌ از مختصات جهانی باید بجوید تا خود نیز بازیگری از صحنه شود و نه که بازیچه این یا آن قدرت انحصاری.

آنچه در هفته های گذشته در سراسر اروپا، در برلین، پاریس، لندن، منچستر، لیورپول، فرانکفورت، آمستردام و بسیار شهر های دیگر اروپا شاهد بودیم، هرچند در درجه نخست ابراز همبستگی با معترضان امریکایی بود، اما بیش از هرچیز، واکنشی بود علیه خشونت نژادی، راسیسیم و پوپولیسم راست نژاد پرستانه در اروپا و برای عدالت و نوعی همبستگی بین قاره ای و به جرأت جهانی، برای صلح، خشنونت پرهیزی، علیه نژادپرستی و فاشیسم، علیه پوپولیسم راست و برای عدالت ومحیط زیست.

انتخابات آمریکا با هر خروجی هم که از خود بیرون دهد، وضعیت دیگری پدید خواهد آورد. اگر جو بایدن سر کار بیاید، خودفریبی خواهد بود هرگاه گمان رود دولت او بدون گرفتن امتیازهای جدی از جمهوری اسلامی دچار تنگناهای ناشی از تحریم‌های حداکثری، به همین سادگی برجام را احیاء کند. چون اصل مسئله در مناسبات دو طرف برای هر دولت آمریکایی، نه صرفاً موضوع هسته‌ای تهران بلکه عمدتاً سیاست خارجی و منطقه‌ای جمهوری اسلامی است.

تأثیر این انشعاب در پراکنده سازی نیروهای جنبش فدائی و شکست های پیاپی، چه در درون تشکیلات های گوناگون شکل گرفته پس از این انشعاب و چه در صحنه سیاسی کشور، و خدشه وارد آمدن به اعتماد در رابطه میان «فدائی با فدائی» و نیز «مردم با فدائی»، را هنوز نیز می توان دید و در صورت نپرداختن به آن با نگاهی که «از جایگاه امروز» نام می دهند، روند خدشه به اعتمادها ادامه خواهد یافت.

همین آمار دروغین که کشته ها را بین ۲۰۰ تا ۲۳۰ نفز اعلام می کنند نشانه بی ارزش دانستن جان انسان هاست. یعنی در همین آمار تکلیف جان 30 تن مشخص نیست. گوئی عدد ۳۰ تنها یک رقم ریاضی است و ربطی به جان و هستی انسان ها ندارد. فقط کسانی که از انسانیت بدورند می توانند انسان را در ردیف اعداد ریاضی کم و زیاد بشمارند.

ریاست قالیباف بر مجلس یازدهم، یادآور حکایت شهردار شدن اوست. خود او در این مورد در یک فایل صوتی اعتراف کرده‌است که محمدی گلپایگانی رئیس دفتر خامنه‌ای، یک روز به او زنگ زده و از او خواسته‌است که بیاید و همراه او به جلسه شورای شهر برود. در همان جلسه هم گویا جناب «رئیس دفتر» تمایل خود را به شهرادار شدن همراه خود اعلام می کند. اعلام این «تمایل» همان و ۱۲ سال ریاست قالیباف بر شهر تهران همان.

قالیباف با چنین رسالت و مأموریتی رئیس مجلس شده است. هنر این بی‌بته فقط به این بوده که توانست با رصد کردن تمایلات کانون اصلی قدرت در نظام، قطب نمای رفتار خود را با آن تنظیم نماید. "جوان" مد نظر خامنه‌ای به عنوان "عدالت خواه" معترض به فساد و رانت خواری و دزدی و انحراف از انقلاب اسلامی، عملاً کسانی چون رئیسی آدمکش در راس قوه قضائیه و کلان دزدی چون قالیباف در راس قوه مقننه هستند!

با توجه به ورشکستگی اقتصادی و فقر و گرانی امکان شکل گیری شورش و هرج و مرج را نباید نامحتمل دانست. در صورتی که اوضاع بدین سو کشیده شود، بیش از همه به زیان مردم و سازمان هائی است که برای آزادی و عدالت اجتماعی و بهبود شرایط زیستی مردم مبارزه می کنند. اهمیت دارد جریانات سیاسی مدافع منافع کارگران و تهیدستان با درک چنین شرایطی مبارزه مطالباتی را در دستور قرار داده تا هم در مقطع، از دامنه فشار فقر و گرانی کاسته شود و هم امکان مبارزه برای دستیابی به دموکراسی با عبور از جمهوری اسلامی هموار گردد.